ဘုန္းရွင္ကံရွင္ ပါရမီရွင္းအား အသက္အႏၲရာယ္ ျပဳ၍ မရႏိုင္ဟု ၫြန္ျပေနေသာ ျဖစ္ရပ္

Zawgyiျဖင့္ဖတ္ရန္

မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး ၏ ဇာတိခ်က္ေႂကြ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္သည့္ က်ဥ္ပင္႐ြာကား ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ အေနာက္ဘက္ ယြန္းယြန္းတြင္ တည္ရွိပါသည္။ ၿမိဳ႕နင့္ တစ္မိုင္ေက်ာ္ေလာက္သာ ေဝးေသာ ႐ြာျဖစ္၍ ေလာကေရး ဓမၼေရး အေရးေရးတြင္ ေနာက္မက်လွပါ။

ထို႐ြာ၏ သူႀကီးမွာ ဦးဆုံျဖစ္၍ ႐ြာသူႀကီးကေတာ္မွာ ေဒၚဆင္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေခတ္က ေက်း႐ြာအုပ္စု တစ္ခုကို ႐ြာသူႀကီးတစ္ေယာက္တည္း အုပ္ခ်ဳပ္ရပါသည္။ ႐ြာသူႀကီးမွာ အမ်ိဳးအႏြယ္အားျဖင့္လည္း အထက္တန္းက်ၿပီး ပစၥည္းဥစၥာ ေပါမ်ားသူ ျဖစ္၍ ေက်း႐ြာအုပ္စုအေပၚ အေတာ္ၾသဇာ ေညာင္းပါသည္။

မင္းကြန္းတိပိဋကဓရ ေလာင္းလ်ာကား ထိုေခတ္က သူႀကီးဦးဆုံ သူႀကီးကေတာ္ ေဒၚဆင္ တို႔မွ ၁၂၇၃ခု တန္ေဆာင္းမုန္းလဆန္း ၁၁ရက္ ဗုဒၶဟူး ေန႔တြင္ ဖြားျမင္ေသာ သားေကာင္းရတနာ တစ္ပါးျဖစ္ပါသည္။ သားသမီးသုံးေယာက္အနက္ ဒုတိယေျမာက္ သားရတနာျဖစ္ပါသည္။ ပထမ သမီးႀကီးမွာ မသုံ ျဖစ္၍ သားေထြမွာ ေမာင္ဘသင္ျဖစ္ပါသည္။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး၏ ငယ္နာမည္မွာ ေမာင္ခင္ျဖစ္သည္။

ခမည္းေတာ္ သူႀကီးဦးဆုံ၊ မယ္ေတာ္ေဒၚဆင္ ၊ သမီးႀကီး မသုံ ၊ သားလတ္ ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာ ေမာင္ခင္ ၊ သားငယ္ ေမာင္ဘသင္တို႔ပုံေမာင္ခင္ကား ငယ္စဥ္ကပင္ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ေသာ စိတ္ႏွလုံးရွိသည္။ ေတာ႐ြာအလိုက္ အျခားကေလးငယ္မ်ား ၾကမ္းတမ္းေသာ ကစားမ်ိဳးျဖစ္သည့္ ေၾကးသား႐ိုက္ ၊ ထုတ္ထိုး၊ တြတ္ထိုး ၊ ေျခကန္ အစရွိသည့္ ကစားဝိုင္းမ်ားကို ေဝးစြာ ေရွာင္ၾကဥ္ခဲ့သည္။

သန႔္သန႔္ ရွင္းရွင္းႏွင့္ ရန္းကင္းစြာ ေနထိုင္တတ္သည္။ က်န္းက်န္းမာမာႏွင့္ စိတ္ႏွလုံးေကာင္းေသာ ေမာင္ခင္ကို ၾကည့္၍ မိဘဘိုးဖြားမ်ားမွာ ပီတိျဖစ္ကာ စိတ္ခ်မ္းသာရပါသည္။ ေမာင္ခင္ ေလးႏွစ္သားအ႐ြယ္တြင္ ဖခင္ သူႀကီး ဦးဆုံ ကြယ္လြန္ေလသည္။

မိခင္ေဒၚဆင္မွာ မိမိ၏ မိခင္အိမ္သို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနထိုင္ေလရာ၊ ေမာင္ခင္မွာ အဖိုးဦးခ်ယ္ အဖြားေဒၚအံ့တို႔ထံမွာပင္ ေနရစ္ခဲ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွ မိခင္ရွိရာသို႔ သြားေလ့ရွိသည္။ အဖိုးကပင္ အထူးတာဝန္ယူ ျပဳစုရေလသည္။ ေလာကေရး ၊ ဓမၼေရး၌ လိမ္မာေသာ အဖိုးလက္အတြင္း ႀကီးျပင္းရျခင္သည္ ေမာင္ခင္အတြက္ ဘဝလမ္းေၾကာင္း ေကာင္းဖို႔ပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ေမာင္ခင္ ၇ ႏွစ္သားအ႐ြယ္ တစ္ေန႔တြင္ အေဒၚမယုံႏွင့္ ႏြားေက်ာင္းလိုက္သြားပါသည္။

ညေန ႏြားမ်ားေရေသာက္အဆင္းတြင္ ေမာင္ခင္သည္ မယုံပိုင္သည့္ သန္းေရာင္အမည္ရွိ ႏြားနက္ႀကီးကို ေရွ႕ဆုံးမွ စီး၍လာသည္။ ျမစ္ဆိပ္သို႔ ေရာက္ခါနီးတြင္ ႏြားနက္ႀကီးေပၚမွ လိမ့္က်ေလေတာ့သည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ ႏြားမ်ားအေျပးအလႊားဆင္းေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေျမေပၚကို ျပဳတ္က်ေနသည့္ ေမာင္ခင့္ကို တက္နင္းဖို႔ရာ ရွိေလသည္။

သို႔ေသာ္ ထိုသို႔မျဖစ္ ၊ ႏြားနက္ႀကီးက ေမာင္ခင္ျပဳတ္အက်တြင္ ေရွ႕ဆက္မသြားေတာ့ပဲ ေမာင္ခင့္အေပၚ တည့္တည့္တြင္ ရပ္ေနသျဖင့္ အျခားႏြားမ်ားက ေမာင္ခင့္အား မနင္းမိေတာ့ေပ။ ႏြားမ်ားအားလုံး ရွင္းသြားမွ ႏြားနက္ႀကီးသည္ ေမာင္ခင္အေပၚမွ ခြာကာ ေရေသာက္ဆင္းသည္ ။ ၎ျဖစ္ရပ္သည္ ဘုန္းရွင္ကံရွင္ ပါရမီရွင္းအား အသက္အႏၲရာယ္ ျပဳ၍ မရႏိုင္ဟု ၫြန္ျပေနပါသည္။

ေမာင္ခင္မွာ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို မည္မွ်ခက္ခဲပါေစ ေပါက္ေပါက္ေျမက္ေျမာက္ လုပ္တတ္သည္။ လုပ္ရမည့္ ကိစၥမၿပီးမခ်င္း နားေလ့မရွိ။ေမာင္ခင္ (၇)ႏွစ္သား (၈)ႏွစ္သား ေလာက္က က်ည္ပင္ေက်ာင္း ေလွခါးအဆင္းနားရွိ ေရွာက္ခ်ိဳပင္ႀကီး ရွိသည္။

လြယ္လြယ္ကူကူ ခူးလို႔ရေသာ ေရွက္ခ်ိဳသီးမ်ား ကုန္သြား၍ ထိပ္ဆုံးမွ ခူးရခက္ေသာ ေရွာက္ခ်ိဳသီးႀကီး တစ္လုံးက်န္ေနသည္။ ခူးရခက္သျဖင့္ ဘုန္းႀကီးကလည္း လ်စ္လ်ဴေလ်ာ့ထားလိုက္သည္။

တစ္ေန႔ေက်ာင္းသားမ်ား ထိုေရွာက္ခ်ိဳသီးႀကီးကို တက္ခူးၾကသည္။ ဆူးဒဏ္ကို မခံႏိူင္၍ ျပန္ဆင္းၾကရသည္။ ေမာင္ခင္သည္ သူမ်ားတက္ခူးသည့္ကို အေသအခ်ာ ၾကည့္႐ူသည္။ ဘယ္လိုတက္လို႔ ဆူးဆူသည္။ ဘယ္လိုတက္လွ်င္ လြတ္ႏိုင္မည္ကို ဆင္ျခင္ေနသည္။ သူတကာ တတ္မရသည့္ ေနာက္ဆုံး ေမာင္ခင္ ငါတက္မည္ဟု ဆိုကာ ခါးေတာင္းကို ေျမာင္ေအာင္ႀကိဳက္ၿပီး တက္ေတာ့သည္။

႐ူပ္ေပြလိမ္ေကာက္ေနသည့္ ေရွာက္ခ်ိဳကိုင္မ်ားအၾကား ဆူးလြတ္ေအာင္ ေကြ႕ကာ ေကာ့ကာ ေရွာင္ကာ ေကာ့ကာ ကုန္းကာ ျဖင္ ခက္ခဲစြာ ႀကံဖန္တက္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ထိုင္စဥ္စားလိုက္ တက္လိုက္ျဖင့္ လုပ္ေနစဥ္ ” ဒီေကာင္က ဘာမို႔လို႔လဲ မရႏိူင္ပါဘူး ျပန္ဆင္းရမွာပါ” ဟု အထင္ေသးသူမ်ားရွိသလို အထင္ႀကီးသူမ်ားလည္းရွိသည္။

ေမာင္ခင္ကား အထင္ေသးမူ အထင္ႀကီးမူကို ဂ႐ုမစိုက္ သူတက္ရမည့္ စဥ္စားလိုက္ တက္လိုက္ လုပ္ေနသည္။

တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ ေရွာက္ခ်ိဳပင္ ထိပ္ဖ်ား ေရာက္သြားၿပီး ” ကိုင္းမ်ားက်ိဳးက်လွ်င္ေတာ့ “ရင္တမမႏွင့္ ေနသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ “မျဖစ္ဘူး မျဖစ္ဘူး ျပန္ဆင္း ကိုင္းက်ိဳးလိမ္မယ္” အသံမ်ားလည္း ထြက္ပၚလာသည္။

ေမာင္ခင္ကား ထိုအသံမ်ားကို မမူပဲ ထိပ္တက္သီးေနေသာ ေရွက္ခ်ိဳသီးႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာ တက္ခူးၿပီး ဆူးမဆူးေအာင္ ေအာင္ျမင္စြာ ျပန္ဆင္းခဲ့သည္။ ေအာက္သို႔ ေရာက္လ်င္ ထိုေရွာက္ခ်ိဳသီးႀကီကို ေက်ာင္းသားမ်ားအား ေဝငွေစပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ကပင္ ေမာင္ခင္၏ မျဖစ္မေန လုပ္လိုေသာစိတ္ႏွင့္ သူတစ္ပါးအက်ိဳးအတြက္ မိမိအပင္ပန္း အဆင္းရဲ ခံလိုစိတ္ ကိန္းဝပ္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

ေနာက္ျဖစ္ရပ္ တစ္ခုမွာ ေမာင္ခင္သည္ အျခားသူမ်ား စာအံသံၾကားသည္ႏွင့္ ၎စာကို ရပါသည္။ ၎ျဖစ္ရပ္ကို ေထာက္ရႈ၍ ဆရာ ေတာ္ႀကီး၏ ဉာဏ္ေကာင္းပုံကို မွန္းဆ၍ ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။

၁၂၇၉-ခုႏွစ္၊ ေမာင္ခင္ (၇) ႏွစ္သား အ႐ြယ္၊ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕၊ မင္းေက်ာင္းတိုက္၊ ရာဟုေဒါင့္ ေက်ာင္းမွ အလြန္ေတာ္ေသာ ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတထံ အေမ့ေမာင္ ဦးႀကီးျဖစ္ေသာ ဦးေကာက္ႏွင့္ မိခင္ေဒၚဆင္တို႔က ဆရာေတာ္ ဦးသာသနႏွင့္ တိုင္ပင္၍ အပ္ႏွံၾကပါသည္။

၁၂၈၂-ခုႏွစ္ ေမာင္ခင္ (၁၀) ႏွစ္သား အ႐ြယ္တြင္၊ မိခင္ေဒၚဆင္က ဒုတိယအႀကိမ္ ရွင္ျပဳေပးပါသည္။ ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတသည္ သာမေဏငယ္အား အလြန္ ဉာဏ္ေကာင္းေသာေၾကာင့္ ရွင္ဝိစိတၱသာရ (ဆန္းၾကယ္ေသာ ဉာဏ္အျမင္အႏွစ္သာရ ရွိသူ) ဟု ဘြဲ႕အမည္ ေပးခဲ့ပါသည္။

စိန္နားကပ္ႀကီး (ဓာတ္ပုံမ်ားႏွင့္ အေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ႕ကို မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သားတပည့္ စိန္နားကပ္ႀကီးထံမွ ရယူပါသည္)

ရဟႏၲာႏွင့္ ရဟန္းထူးမ်ား (ဒုတိယတြဲ) – ေမာင္ပန္းေမႊး
Credit, Myanmar Wikipedia